Een heerlijk weekend achter de rug

Annick’s mama en haar tante brachten afgelopen vrijdag hun laatste avond in Surinaamse sferen door. Zaterdag zouden ze immers weer vertrekken naar het koude België. Ja lieve mensen, we weten dat het ginder nu 18 graden is, maar wij bevriezen hier al als de temperatuur onder de 28 graden daalt. Die laatste avond moest natuurlijk in echte Torarica Hotel stijl gevierd worden met niet minder dan een Braziliaans buffet! Over het eten zal ik niet meer zo uitweiden als de vorige keer, anders gaan jullie nog denken dat we hier niks anders doen dan ons volproppen (wat eigenlijk wel bijna klopt). Laat ik het er gewoon op houden dat het grootste gedeelte van de maaltijd zoals gewoonlijk bestond uit het lekkerste vlees dat we ooit geproefd hadden.
Wat ons deze keer vooral bijbleef was de randanimatie: twee niet zo knappe, maar wel enthousiaste en lenige, Braziliaanse danseresjes die om het halve uur met pluimen in hun gat ten tonele verschenen. Vooral hun eerste outfit, die bestond uit niet meer dan enkele veters, was niets verhullend. Op het einde van de avond werd Annick door één van de danseresjes uitgenodigd om mee te dansen. Helaas kon ik er geen foto’s van maken aangezien ik mijn fotocamera die avond niet bij me had. De heren, die nu al watertandend op zoek zijn naar foto’s van de dames, moet ik dus teleurstellen. Ondanks onze smeekbedes aan de obers kwamen er geen mannelijke dansers meer opdagen. Daardoor besloten we uiteindelijk om naar huis te gaan.
Voordat we in ons bedje kropen zijn we nog even langs Fort Zeelandia gelopen, waar er een soort concert aan de gang was. Het was iets met “word and poetry” en het kwam erop neer dat een aantal Surinaamse muzikanten in hun microfoon stonden te rappen over slavernij. Best dansbaar…

De volgende ochtend hebben we heerlijk uitgeslapen, waarna we alweer een hele dag zijn gaan winkelen! Die avond zijn we weer naar een concert geweest, deze keer van De Dijk, de bekende Nederlandse groep waar mijn Belgische reisgenoten nog nooit van gehoord hadden.

Zondag zijn we met de veerboot naar het district Commewijne aan de overkant van de Surinamerivier gegaan waar we een fietstocht van 70 km hebben gemaakt. Annick kon ons helaas niet vergezellen aangezien ze de hele nacht ziek boven en op het toilet had doorgebracht.

Vanuit de aanlegplaats Meerzorg vertrokken we allereerst naar Peperpot, een plantage waar koffie en cacao werden verbouwd. Na een survivaltocht doorheen de modder kwamen we uiteindelijk bij de plantages uit waar een lieve meneer bereid was om ons wat verdere uitleg te geven. Volgens hem zouden we de koffie en cacaopoeder wel kennen van bekende merken als Liberica en Max Havelaer. Nadien gaf hij ons toestemming om op de plantage rond te kijken. Behalve de fabriek en opslagplaatsen waren er de vervallen huizen van de vroegere directeur en onderdirecteur. Achter de plantage lagen de arbeidershuisjes die, ondanks het feit dat de fabriek niet meer in gebruik was, nog steeds bewoond waren. De arbeiders hielden zich momenteel bezig met het opknappen van de fabriek en opslagplaats.

Een half uurtje later vervolgden we onze fietstocht om uiteindelijk zo’n 15 km verder bij fort Nieuw-Amsterdam uit te komen. Het fort werd gebouwd bij de samenloop van de Commewijne en de Surinamerivier en moest de kolonie tegen vijandelijke invallen beschermen. Helaas werden we onderweg gedwongen om een tussenstop te maken aangezien we door een tropische regenbui werden overvallen. We stopten bij een klein plaatselijk cafeetje waar we na een drankje en twee spelletjes tafelvoetbal besloten onze tocht verder te zetten. Toen we na een kwartiertje wederom in een tropische regenbui terecht kwamen besloten we om ons niks meer van de regen aan te trekken. Eigenlijk waren die regenbuien bij een temperatuur van dertig graden best verfrissend. Een eindje verderop stonden we voor een dilemma. Enerzijds was er een modderige weg met uitzicht over de Surinamerivier en anderzijs was er een geasfalteerde weg die meer door het binnenland liep. Beide wegen zouden uiteindelijk bij Nieuw Amsterdam uitkomen en na enig overleg besloten we de slechte weg te nemen. Aangezien we inmiddels toch al doorweekt waren van de tropische regenbuien kon dat beetje modder er ook nog wel bij. Na enkele meters moesten we noodgedwongen te voet verder en al vrij snel merkten Karen en ik dat onze teenslippers zich vastzogen in de modderige kleigrond. Aangezien ik mijn slippers de halve tijd verloor besloot ik om op blote voeten verder te gaan. De modder bleek echter zo glibberig te zijn dat ik binnen 10 stappen met fiets en al in de klei lag. Het voelde echt heerlijk om vies te worden en het werd zelfs een uitdaging om door de plassen te rijden. De diepste was ongeveer een halve meter diep waardoor ik en mijn halve fiets in het water verdwenen. Na een tochtje met heel veel lol en een prachtig uitzicht over de Surinamerivier kwamen we uiteindelijk bij Nieuw Amsterdam aan.

Helaas regende het nog altijd toen we bij Fort Nieuw Amsterdam aankwamen en daarom besloten we iets te gaan eten. Net naast het fort bleek er een playbackshow te zijn en aangezien er eten was besloten we een kijkje te gaan nemen. Ondanks het slechte weer en het kletsnatte gras bleek het er druk en gezellig te zijn. Terwijl we met onze teenslippertjes door dat natte gras liepen herinnerden we ons ineens de grasluizen weer. Deze kleine lastpostjes wonen in het gras, maar nestelen zich bij voorkeur in de schaamstreek en liezen van de mens. Terwijl we een beetje ongerust begonnen te worden kon een voorbijgangster ons na enige aarzeling geruststellen. Volgens haar zouden de grasluizen door alle regen inmiddels al lang verdronken moeten zijn. We bestelden “patat met bout”, oftewel frietjes met kip, en namen plaats op de laatste drie stoeltjes die er onder een zeiltje beschikbaar waren. De kip was echt voortreffelijk en eigenlijk hadden we ook niet anders verwacht want de kip in Suriname is de lekkerste die er bestaat. Nadien besloten we een kijkje op het fort te gaan nemen en wederom ging ik in de modderige kleigrond onderuit. Ondanks de regen was het fort de moeite waard vanwege het schitterende uitzicht op de splitsing van de Commewijne- en Surinamerivier.

We vervolgden onze reis vanuit Nieuw Amsterdam en fietsten langs de Commewijnerivier richting Marienburg. Omdat het ophield met regenen en het zonnetje tevoorschijn kwam waren we opgedroogd tegen de tijd dat we bij de plantage aankwamen. Plantage Marienburg is de laatste suikerplantage van de ruim 200 suikerplantages die Suriname ooit kende. In 1880 werd de verlaten plantage door een Nederlandse onderneming gekocht. Deze bouwde er een fabriek die de suiker van de omliggende plantages moest gaan verwerken. Er kwamen jaren van voorspoed waarbij Marienburg als enige plaats in suriname elektriciteit kreeg. Helaas ging het nadien bergafwaarts en ging de fabriek uiteindelijk failliet. Bij aankomst op de plantage werden we door een plaatselijke gids gedwongen een rondleiding te nemen. Dit bleek later wel nuttig te zijn omdat het allemaal vervallen was en daardoor zonder uitleg niet goed interpreteerbaar.

Omdat het al half vijf was en we nog ongeveer 35 km voor de boeg hadden was het tijd om de terugtocht te hervatten. We reden langs Alkmaar en Tamanredjo en hadden het nodige werk om terug te zwaaien naar alle superenthousiaste mannen, maar ook (jullie lezen het goed) vrouwen en kinderen. We waren net voor het donker terug bij de veerboot en dat alleen omdat we stevig hadden doorgefietst.

Ons achterste ziet momenteel nog bont en blauw van de lange fietstocht maar toch was het allemaal de moeite waard en dat ondanks (of misschien zelfs dankzij) het slechte weer!