We hebben het nog steeds naar onze zin

Sinds begin deze maand loop ik stage op gynaecologie en verloskunde. De eerste week van april stond ik op gynaecologie en sinds vorige week sta ik op verloskunde.
Op gynaecologie was het onze taak om alle administratie te doen, de dokters te volgen en daarnaast vooral Prins Charles (een arrogante dokter met een lekker lijf) te assisteren bij curettages. Onze zeer interessante taak bestond uit het opensperren van vrouwen hun vagina met marteltuigen, bij voorkeur nog voor ze volledig verdoofd waren. Gynaecologie was rustig maar wel een beetje saai en daarom waren we blij dat we vorige week op verloskunde konden beginnen.
Wat kan ik over verloskunde zeggen; voor al mijn kinderloze vrouwelijke soortgenoten één advies: ADOPTEER. En als dat niet kan opteer dan voor epidurale verdoving. Hier is de verloskunde nog erg primitief, erger dan we ons hadden voorgesteld. De vroedvrouwen hebben geen medelijden met jammerende “primi’s” (komt van primipara en is een medische term voor vrouwen die hun eerste kind baren) en dreigen zelfs de kamer te verlaten als ze te vroeg persen of iets anders doen wat hen niet bevalt. Bovendien valt scheuren hier absoluut te verkiezen boven knippen met botte scharen. Als ze je daarna zonder verdoving hechten schijnt dat mee te vallen in verhouding tot de pijn van de weeën. Ondanks het feit dat dit allemaal nogal negatief klinkt is de sfeer op de afdeling heel leuk en wordt er veel gelachen (voornamelijk door de mensen die niet moeten bevallen natuurlijk).
Het leukste wat ik tot nu toe op verloskunde heb gedaan is het opvangen van pasgeboren baby’s. Zodra de navelstreng doorgeknipt is wordt de baby aan je overhandigd en moet je de baby uitzuigen, in bad doen, wegen, meten, temperaturen, de oogjes zalven, prikjes geven, de navelstreng verzorgen en tenslotte aankleden. Aangezien ik inmiddels al vijf bevallingen gezien heb is het nu mijn taak om zelf bevallingen te gaan doen. Een klein beetje stress maar ik ben er van overtuigd dat het heel bijzonder gaat zijn, de gigantische papierberg die je nadien moet invullen buiten beschouwing gelaten.

Afgelopen week vond in Paramaribo de avondvierdaagse plaats. Een avondvierdaagse in Suriname is niet de avondvierdaagse zoals we die in Nederland kennen. Eigenlijk is het een combinatie van wandelen en carnaval vieren tegelijk. Alle wandelaars gaan als groepen verkleed, maken muziek en leggen al dansend de kilometers af. Echt heerlijk om al die heupen te zien bewegen! De groepen vertegenwoordigden verschillende instanties van Paramaribo waaronder het ziekenhuis waarin we met vieren stage lopen. De sfeer was echt perfect en we hadden geluk dat onze straat zowel vrijdag als zaterdag een onderdeel van het parcours was waardoor we de optocht vanuit onze voortuin konden aanschouwen. Hopelijk spreken de foto’s voor zich.

Na een inspannende week op de verloskamers hebben we er een rustig weekendje van gemaakt. Vooral zaterdag toen we wederom een dagje hebben gewinkeld, want zondag hebben we weer een van onze befaamde fietstochtjes gemaakt. Dit keer weliswaar geen 70 km zoals de vorige tocht, maar toch wel zo’n 30 km heen en daarna weer terug. De eindbestemming White Beach is een toeristische trekpleister en deze kant van Suriname wilden we toch ook wel eens met eigen ogen gezien hebben. Het is een kunstmatig aangelegd rivierstrand dat enkele jaren geleden nog een ongerept bos was en nu is omgetoverd tot een wit zandstrand met palmbomen en hutjes van stro. Omdat er in het prille begin een ongelukje met piranha’s is gebeurd is het stuk om te zwemmen afgebakend met ijzeren netten. Duikers controleren regelmatig de netten en life guards fluiten overtreders terug. Er zijn ook talrijke eet- en drinkgelegenheden tot zelfs een mooie pier met een terrasje. Op het eind van de dag konden we nog net op tijd onze handdoeken evacueren voor de vloed, het strandje bleek onderhevig aan getijden te zijn.