Helaas alweer bijna op de helft

Afgelopen donderdagavond zijn Annick’s mama en haar tante in Suriname aangekomen. Na een vlucht van negen uur waren ze logischerwijs heel erg moe, waardoor we hen na een etentje in ’t Vat al snel welterusten hebben gezegd. De volgende dag wisten ze ons te melden dat de cultuurshock groot was geweest en dat ze Annick bijna mee terug naar huis hadden genomen! Gelukkig hebben ze zich inmiddels al aan weten te passen. Annick’s tante is zelfs al volledig geïntegreerd, ze draagt zilverkleurige slippers volgens de laatste Surinaamse mode. Het slechte weer leken ze jammer genoeg mee te hebben genomen, het regende hier namelijk van donderdag- t/m maandagavond!

Annick’s mama en haar tante verblijven in het Torarica hotel, één van de duurste hotels van Paramaribo. Elke vrijdagavond wordt er daar een barbecue georganiseerd en Annick’s mama was zo lief om ons te trakteren. Aangezien we hier nog niet veel luxe gewend zijn dachten we bij een barbecue aan een grasveldje, papieren bordjes en lange rijen met mensen vechtend om een stukje vlees. Gelukkig bleken we het echter helemaal mis te hebben! De barbecue vond plaats naast het zwembad, dat voor de gelegenheid stijlvol versierd was, en bovendien werd er mooie livemuziek gespeeld.
We begonnen met een heerlijke salade met kip, broodjes met lekkere knoflookboter en een vreemde soep die uiteindelijk toch best lekker bleek te zijn. Nadien volgde het vlees (uitgebreide keuze, goed gemarineerd, geen lange rijen en vooral…à volonté), gepofte aardappels met knoflooksaus en maïskolven in een heerlijke roomsaus. Het toetje, kleine gebakjes, viel een beetje tegen maar aangezien we allemaal veel gegeten hadden bleek iedereen na twee gebakjes vol te zitten. Het was een hele leuke avond en zelfs de weergoden werkten mee, vrijdag bleef het namelijk de hele avond droog.

Diezelfde avond, toen we bij ons huisje arriveerden, bleek er een aangename/onaangename verrassing (dat moeten jullie zelf maar beoordelen) op ons te wachten. Er stak namelijk een briefje onder onze deur waarop het volgende stond geschreven (ik citeer): “Special voor alle dames. Wil je graag erotisch gemasseerd worden of gewoon lekker gebefd worden of heb je zin om anaal te gaan maakt niet uit. Heb je andere sex fantasieen die je wil beleven. Bel elke dag tussen 8:30 u en 6:00 u voor een afspraak.” Hopelijk raken we hier niet al te gefrustreerd want daar zouden we toch niet graag gebruik van maken!

Afgelopen weekend zijn we naar het Galibi-natuurreservaat geweest en ondanks de onophoudelijke tropische plensbuien was dit een geweldige ervaring. Galibi bevindt zich in het mondingsgebied van de Marowijnerivier. Deze rivier vormt de grens tussen Suriname en Frans Guyana. In de nabijheid van de Atlantische oceaan liggen er de indianendorpen Christiaankondre en Langamankondre. Het natuurreservaat is enkel per boot bereikbaar en daarom reden we zaterdagochtend met de bus naar Albina, een dorpje gelegen aan de Marowijnerivier, om vanuit daar met een boot naar Galibi te varen. Tegen het eind van de middag kwamen we bij de indianendorpen aan waar we ’s nachts in een hangmat zouden overnachten.

Op een uurtje varen van de dorpen liggen in het Galibi-natuurreservaat de prachtige zandstranden Baboensanti en Eilanti waar zeeschildpadden van februari tot augustus hun eieren komen leggen. Aangezien we voornamelijk voor deze schildpadden naar Galibi kwamen gingen we ‘s avonds met een kano stroomopwaarts richting zee en reeds bij het tweede strandje bleken we geluk te hebben. We struikelden bijna over een reusachtig exemplaar van ongeveer 1 meter groot dat net haar eieren aan het begraven was in de hoop dat geen enkele oorworm 80 van haar potentiële kindertjes zou doorboren. Volgens onze gids was de schildpad ongeveer 100 jaar oud (net als bij bomen kan de leeftijd van schildpadden bepaald worden aan de hand van de kringen op haar schild). Een aantal meters verderop kwamen we een andere schildpad tegen die haar 150 eieren aan het leggen was. De eieren zagen er uit als gepelde hardgekookte eitjes en voelden aan als pingpongballetjes, maar dan net iets zachter. Beide keren betrof het de groene schildpad, oftewel de soepschildpad, de tweede grootste zeeschildpad ter wereld!