Onze eerste indruk van Suriname

Hopelijk heeft iedereen nu toegang tot mijn site want hier is dan eindelijk mijn eerste verslag vanuit Suriname. Afgelopen vrijdagavond om 18u lokale tijd zijn we na een vlucht van ruim 9 uur geland in Suriname. Aangezien het vliegveld van Suriname op een half uurtje rijden van Paramaribo ligt hadden we na onze landing nog een kleine rit door het binnenland te gaan en dat was tot nu toe een van de leukste dingen die ik hier gedaan heb. Enerzijds omdat de overgang van koud weer in Nederland naar 30 graden met zon heel leuk was en anderzijds omdat we door het binnenland reden en kennis maakten met de bosnegers die in hutjes van stro rond hun kampvuur zaten. Het gaf ons meteen het idee dat we aan de andere kant van de wereld zaten. Later die avond voelden we ons allemaal heel gek. Het besef dat we het thuisfront twee maanden zouden moeten missen, woog toch zwaarder dan gedacht. We hadden gelukkig een beetje afleiding van twee van onze bovenburen, Tom en Jeroen (alias de helden die onze klamboes ophingen aan het hoge plafond), maar eigenlijk hadden we niet zo’n zin in sociaal contact. We zijn dan maar vroeg in ons bedje gekropen met de hoop dat we ons de volgende dag beter zouden voelen.

’s Ochtends werden we opgevrolijkt door twee kleine bezoekers: hele schattige gekko’s die blijkbaar hun huisje hebben gebouwd in onze muren. Ik denk dat we het aan hen te danken hebben dat we tot nu toe bijzonder weinig muggenbeten hebben. We zijn echt dol op onze huisdiertjes, helaas zijn ze niet zo gek op ons aangezien ze vliegensvlug verdwijnen in de muren als ze ons horen aankomen.
Ons appartementje is primitief maar we hebben ons al helemaal aangepast. We hebben enkel koud water, de wasmachine is kapot, de helft van de ramen ontbreekt en onze bank zit vol met gaten maar ondanks dat zijn we er toch heel blij mee. Als je ook ziet hoe de meeste mensen hier leven dan begrijp je wel dat je hier als student zijnde niet al te veel hoeft te verwachten. Er wordt hier trouwens ook heel veel gestolen met als resultaat dat elk huisje is voorzien van tralies waardoor het eruit ziet als een gevangenis, zo ook ons appartementje.

Daarna hebben we voor het eerst kennis gemaakt met Paramaribo zelf. Echt een geweldige stad met een zeer uiteenlopende bouwstijl. In de gebieden rondom het centrum staan houten en stenen barakken afgewisseld met typische Surinaamse huisjes in koloniale stijl. Een groot deel hiervan is heel goed onderhouden en anderen storten bijna ineen. De meeste van deze huisjes zijn gelegen aan een zandweg of aan wegen met hele diepe gaten. Onze favoriete plek is de waterkant, een stukje van Paramaribo dat gelegen is aan de Suriname rivier. Het hele gebied is mooi onderhouden en is exact het Paramaribo dat we voor ogen hadden. Hier vinden we de prachtige koloniale huizen, de palmentuin met daarin schattige aapjes, heel veel palmbomen en terrasjes aan het water.

Het belangrijkste dat geregeld moest worden was de huur van 4 fietsen om ons door Paramaribo te loodsen. In het verhuurbedrijf aangekomen werd onze aandacht naar een kooitje getrokken met daarin het allerschattigste aapje. Michael heeft blijkbaar veel vlooien, aangezien het aapje zich heel lang heeft kunnen bezighouden met Michael zijn haardos. We vonden het beestje zo zielig, helemaal alleen in een klein kooitje, maar de eigenaars wisten ons te vertellen dat hij best gelukkig was. Hij werd namelijk 15 jaar geleden gered uit de jungle nadat zijn mama en papa werden doodgeschoten door de jager Palli. De dorpsbewoners wilden het 1 week oude aapje opeten, maar de eigenaar van het verhuurbedrijf heeft het aapje meegenomen. De oen heeft het beest wel Palli genoemd, dus nu zit dat arme ding opgescheept met de naam van een moordenaar. Na wat getreuzel kregen we dan onze fietsen mee van het soort dat je veel in Amsterdam ziet rondrijden. Het is wel lastig dat ze hier links rijden en dat een “fietspad” hier een onbestaand begrip lijkt te zijn.

Gisterenmiddag hebben we kennis gemaakt met het zwembad dat om de hoek van ons appartementje gelegen is. Echt super om ineens in bikini tussen de palmbomen aan het zwembad te liggen terwijl we de dag ervoor nog in onze winterjassen op het vliegtuig stonden te wachten. Na een dagje zwembad hebben we dan ook maar meteen besloten om een maandkaart van het zwembad aan te schaffen zodat we de aankomende tijd zo vaak kunnen gaan zwemmen als we willen. Helaas hebben we niet kunnen voorkomen dat we allemaal een beetje verbrand zijn, wat op zich geen ramp is want al dat rode begint inmiddels al een beetje bruin te worden.

’s Avonds besloten we om roti te gaan eten, na aanbeveling van onze bovenburen.
Pikant!!! Het was wel heel leuk om te eten, een beetje knoeien met je handen, en ik vermoed dat het wel lekker was, maar momenteel herinner ik me enkel een allesoverheersende brandende smaak. Nu hadden we de extra portie peper al achterwege gelaten, maar onze bovenburen wisten ons NADIEN te vertellen dat we de eerste portie pepers beter ook hadden gereduceerd. Volgende keer beter…

De Surinaamse mannen proberen telkens wanhopig onze aandacht te trekken met een raar sissend geluid klinkend als TSSSSSST. De eerste keer voelden we ons gevleid maar nu beginnen we ons er al aan te irriteren. Soms horen we sissende geluiden vanuit de bosjes en kunnen we het onderscheid tussen het geluid van krekels of hitsige bosnegers niet meer maken.

Tot hier een kort verslag van onze eerste indruk van Suriname. Vanaf morgen beginnen we aan onze stage in het Academisch Ziekenhuis van Paramaribo. Ik sta de eerste maand op heelkunde en als ik zie hoe primitief veel dingen hier zijn ben ik benieuwd hoe die stage gaat zijn. Ik laat het jullie in ieder geval zo snel mogelijk weten!