De eerste dagen dat er gewerkt moest worden

Zondag was er een Hindoestaans feest in Paramaribo: Holy Paghwa of zoiets. De bedoeling snapten we niet helemaal maar het kwam er op neer dat in de Palmentuin een groot feest werd gehouden en dat er met gekleurd poeder in het rond werd gegooid. Karen, Annick en ik hielden ons op een veilige afstand maar Michael heeft zich volop in de strijd geworpen. Daarna zijn we iets gaan drinken aan de waterkant waar ik meteen vriendjes maakte met een zielige straathond. Straathonden komen hier erg veel voor maar niemand besteedt er aandacht aan. Ik, als grote dierenvriend, besloot om dat beest wat liefde en affectie te geven en dat dier heeft ons vervolgens achtervolgd tot we bijna terug thuis waren. Toen we echter een groepje toeristen passeerden liet de ontrouwe hond ons in de steek! Misschien maar beter zo…

Afgelopen maandag ben ik samen met Michael aan mijn stage heelkunde begonnen. Karen en Annick staan samen op gynaecologie/verloskunde en na een maandje wisselen we van afdeling. Het ziekenhuis waarin we stage lopen is heel erg grappig en totaal anders dan de ziekenhuizen die we in Nederland gewend zijn. Het valt vooral op dat het een heel open ziekenhuis is in die zin dat er wel overal een dak is maar dat er lang niet overal muren zijn. Op die manier leef je zelfs tijdens je stage in het ziekenhuis veel buiten. Zelf zou ik er als patiënt alleen nooit willen liggen. De patiënten liggen meestal met zessen op een kamer en deze kamers zijn vaak erg vies, vooral de sanitaire voorzieningen. Ook op de kamers staan alle ramen en deuren ver open, wanneer we van de ene naar de andere kamer lopen gaat dit dus vaak via het balkon. Iedereen in het ziekenhuis heeft trouwens een gemeenschappelijke verslaving: carbonpapier! Ze willen hier alles in tweevoud hebben, dus zit je de hele tijd te sukkelen om dat carbonpapier tussen je twee velletjes papier te houden. Verder hangen er overal in het ziekenhuis posters dat je er niet mag roken en toch vind je in de gangen sigarettenpeuken. Onze begeleider op heelkunde, Dr. Girjasing, is een echte Surinamer en heel erg grappig. Hij is dik en heeft een veel te strak wit pak aan waardoor alle knopen van zijn bloes ver open staan. Hierdoor puilt zowel zijn buik als zijn grijze borsthaar er aan alle kanten uit. Verder is hij wel schattig en doet hij moeite om ons dingen bij te leren.

Het aanbod van patiënten op de afdeling heelkunde is erg gevarieerd maar het grootste gedeelte zijn patiënten met uitgesproken wonden ten gevolge van diabetes en slangenbeten. Als student zijnde is het tot nu toe onze taak om alle administratie te doen (voor zover ze die in Suriname kennen), de dokters te volgen en daarnaast kleine chirurgische ingrepen zelf te doen zoals het verwijderen van ingegroeide nagels en dergelijke. Naarmate onze stage vordert zullen we in de toekomst steeds meer zelf mogen gaan doen. De gezondheidszorg loopt hier ver achter op de gezondheidszorg zoals wij hem kennen. Het aanbod van medicatie is vrij beperkt en wat betreft steriliteit gaat alles er tijdens operaties nog redelijk steriel aan toe maar buiten de operaties om denkt iedereen steriel te werken terwijl dit totaal niet zo is. De hoofdverpleegster op het operatiekwartier lijkt trouwens uit Star Wars te zijn weggelopen. We hebben het dan niet over de sexy prinses Leiah maar over Jabba The Hut. Ze is niet zozeer zo moddervet maar wel exact hetzelfde gerimpeld en als ze lacht lijkt ze als 2 druppels water op hem.

We hebben op aanraden van veel studenten, zowel hier als studenten die al eens in Suriname zijn geweest, kennis gemaakt met Brian, een legendarische taxichauffeur die 24u op 24u bereikbaar is voor buitenlandse studenten die hem nodig hebben. Hij is echt de grootste lieverd die we al ontmoet hebben. Toen ik langs de straatkant wilde instappen pakte hij mijn arm vast en zij hij dat ik wel dood had kunnen zijn en toen ik over zijn hoofd aaide verteld hij dat hij alles en iedereen in de steek zou laten voor zijn toekomstige vriendin. Duidelijk iemand die een beetje genegenheid nodig heeft en we zijn het er allemaal over eens dat we een vriendin voor hem moeten regelen. We hebben al bedacht dat we hem op een datingsite gaan zetten. Binnenkort, hopelijk vanavond al, gaat hij ons voorstellen aan onze toekomstige gids Leroy. Met hem zijn we van plan het binnenland in te gaan om kennis te maken met het mooie Suriname!

Tot nu toe hebben we prachtig weer gehad. Elke dag ruim dertig graden met volop zon en af en toe een flinke regenbui maar vandaag lijkt het maar niet te willen stoppen met regenen. Het regent de hele dag al zo hard dat mijn niet waterdichte horloge na het terugfietsen van het ziekenhuis naar huis vol met water is komen te zitten. Typisch voor de tropische regenbuien zoals ze in Suriname tijdens de regenseizoenen voorkomen is dat wanneer het regent het ook echt heel hard regent. Normaal gezien zou het regenseizoen al over moeten zijn maar door het veranderen van het klimaat zijn de regenseizoenen aan het verschuiven. Als het goed is zitten we momenteel in een overgangsperiode van het natte naar het droge seizoen. Vandaag lag er dus ook overal modder in de gangen van het ziekenhuis. Ik kon me amper staande houden in al die modder maar gelukkig ben ik niet onderuit gegaan. Onze plannen voor vandaag zijn nu helaas wel in het water gevallen. We wilden eigenlijk met de fiets naar zee gaan maar dit plan hebben we nu uit moeten stellen, hopelijk naar morgen.

Iedereen trouwens nog bedankt voor de leuke berichtjes die jullie hebben achtergelaten!